با مجله اینترنتی گلثمین در یک مطلب تازه از ماورای طبیعت همراه باشید :
فرهنگ عامه ی دنیا پر از افسانه های موجوداتی کوچکتر از انسان است و آیا می تونیم آنها را با نام آدمهای کوچک بدانیم؟
وجود دارند یا ندارند ؟
خوب آدم کوچولوها . سرزمین لی لی پوت و داستانش یادتونه، درسته برگرفته از یک واقعیت بود واقعیتی که الان سخت میشه باورش کرد.
یادتونه اون آدم کوچولوها گالیور رو بسته بودن؟ گالیور که از خواب بلند شد ، این طرف و اون طرف رو نگاه کرد دید کلی آدم کوچولوها اطرافش هستند و دست و پاشو بستن ، پرسید واسه چی منو بستین؟ گفتن بخاطر اینکه اگر تو بخوای پاشی و برای خودت راه بری واسه ما خیلی خطرناکه!چون ما خیلی کوچیکیم.
اما چرا اینقد دور میریم تو همین ایران خبر جنجالی پیدا شدن آدم کوچولوها اونم توی حصارک کرج خوب شاید بشه باور کرد! میگن سرزمین آدم کوچولوها وجود داره! شما باور می کنید؟ شاید فقط ساخته تخیله و با یک شایعه تمام ملت مات و مبهوت میمونن. هر چی که هست حرفهایی رو باید در این باره گفت.
توی یه جنگلی بزرگ بین شاخ و برگ درختها ، روی زمین لای بوته ها آدمهایی کوچولو با قامت ۲۰ تا ۸۰ سانتیمتر در حال راه رفتن هستن؟
آدم کوچولوها یا همان کوتوله ها قامتشان از ۲۰ سانتیمتر به پایین است یا کمی بیشتر. اندازه ی دستها و پاهایشان با هم تناسب دارد، موهایشان تا پاشنه ی پاهایشان می رسد و بعضی از آنها کلاه طلایی به سر می گذارند.
در غنا و هند در ناحیه ی جنوبی سیملا هیلز در همسایگی دامپور و کسولی مردمشان می گویند ، آدم کوچولوهایی اینجا وجود دارند که قدشان به هفده-هجده سانتی متر می رسد.
زمستانها در تنه ی درختان کاج زندگی می کنند و تابستانها بیرون می آیند و به غارها و زیر زمین می روند ، بعضی از آنها سبز و بعضی قهوه ای و آبی رنگ هستند، نوک پاهایشان به سمت جلو برگشته است ، آدم کوتوله های پیر ریش دارند و درشت تر از بقیه هستند ، می گویند غذایشان چیزهای شیرین است مانند شکراینها حرفهای این مردم است .
این گونه افسانه های قومی ممکن است واقعیت داشته باشد.عده ای از مردم آدم کوچولوها را به اجنه و پریان ربط می دهند و می گویند هر سه یک چیز هستند.
آدم کوچولوها عملا در هر کشوری شناخته شده اند و در هر جای دنیا برای آنها نامی گذاشته اند.
داستان ها و افسانه های زیادی درباره آدم کوچولوها وجود دارد که سینه به سینه به این دوران رسیده است حالا یک مورد از این داستان ها رو میگم :
این ماجرا را خانم هاردی یکی از ساکنان مائوری در سال ۱۹۲۰ نوشته است.
ده سال پیش اتفاقی برام افتاد که می خواهم آن را نقل کنم . می بخشید که مجبورم چند مساله را در مورد محل توضیح بدم . مجبورم چون به داستان مربوط است .
خانه ی ما در بلندی قرار داشت. سطح زمین را کمی مسطح کرده بودند تا بشود در آنجا خانه و باغچه درست کرد. زمینهای اطراف شیب دار بود. در سمت چپ خانه باغی قرار داشت و در سمت راست هم جاده ی اصلی و چراگاه.
یک روز غروب که هوا گرگ و میش بود، به حیاط رفتم تا حوله های دست و رو خشک کنی را روی بند درخت آویزان کنم. بمحض اینکه پایم را در ایوان گذاشتم، از سمت باغ صدای ملایم تاخت و تاز اسب به گوشم خورد.
خیال کردم اشتباه می کنم و حتما صدا از سمت جاده می آید، چون معمولا مردم بومی با اسب از آنجا رد می شدند. از حیاط رد شدم تا گیره ی لباس بیاورم.
صدای تاخت و تاز نزدیک تر شد. دوباره به طرف بند درخت رفتم و دستهایم را بالا کرده بودم تا به حوله ها گیره بزنم که متوجه شدم صدای تاخت و تاز از پشت سر می آید و ناگهان هیکلی کوچک را سوار بر اسبی کوچک دیدم ، شاید حدودا قامتش اندازه نصف دستم بود .
داشتم نگاهش می کردم که از کنارم رد شد . نگاهی به اطرافم انداختم و متوجه شدم هفت هشت تا موجود کوچولو روی اسبهای کوچک مرا احاطه کرده اند. یکی از آنها خیلی به من نزدیک بود.
از نوری که از پنجره می تابید ، هیکل او را می دیدم اما چون پشتش به پنجره بود، نتوانستم صورتش را ببینم. پوست همه ی آنها قهو ه ای رنگ بود. اسبهایشان هم همین طور . لباسشان مثل لباس بچه ها کشباف و چسبان بود.
آنها کوتوله و اندازه ی بچه های یک و دو ساله بودند . من که هاج و واج شده بودم ، فریاد کشیدم: خدایا، اینا دیگه چی هستن؟ گمان می کنم آنها را ترساندم، چون همگی بسرعت به طرف داربست گل رز آن طرف جاده بود، رفتند.
صدای تاخت و تاز و دور شدنشان را می شنیدم، و آن قدر گوش دادم تا صدا محو شد…..
با توجه به چیز هایی که از اطراف شنیده ایم و یا عکس هایی که دیده ایم آیا به نظر شما بازدیدکنندگان عزیز آسمونی آدم کوچولوها واقعیت دارند ؟
نویسنده : سعید زنگنه
