نقد و بررسی فیلم خانه پدر ( Daddy – s Home )

1394/11/18

با مجله اینترنتی گلثمین در یک مطلب تازه از سینما همراه باشید :

« اون یکی ها » نام کمدی پلیسی با حضور مارک والبرگ و ویل فارل بود که در سال 2010 به اکران درآمد و توانست در گیشه به موفقیت قابل قبولی دست پیدا کند. ترکیب موفق والبرگ و فارل در این فیلم باعث شد تماشاگران زیادی از این کمدی دو نفره استقبال نمایند و حتی زمزمه هایی هم برای ساختن دنباله آن مطرح شود. اما پس از گذشت پنج سال، هیچ دنباله ای برای « اون یکی ها » ساخته نشد و حالا این دو بار دیگر در یک کمدی خانوادگی به نام « خانه پدری » با یکدیگر همبازی شده اند.

برد ( ویل فارل ) در « خانه پدر » مرد میانسالی است که پس از ازدواج با سارا ( لیندا گاردلینی ) ، پدرخوانده دو فرزند او نیز شده است. برد همواره علاقه مند بوده تا بتواند روزی پدر شود و حالا به آرزویش رسیده و بسیار خوشحال است. اما یک تلفن از سوی همسر سابق سارا به نام داستی ( مارک والبرگ ) این زندگی خوش را بهم می ریزد. داستی که اطلاعی نداشته همسر سابقش مجددا ازدواج کرده تصمیم می گیرد برای دیدن فرزندش نزد سارا و برد برود. اما پس از ورود داستی و ملاقات با بچه ها، به نظر می رسد که بچه ها به واسطه جذاب بودن پدر واقعی شان علاقه مند به گذراندن وقت بیشتری با او هستند و این مسئله ای نیست که برد از آن راضی باشد و…

شان اندرس که نویسندگی ( مشترکا با برایان بورنز ) و کارگردانی « خانه پدر » را برعهده داشته، سابقه طولانی در ساخت آثار سخیف و کم ارزش در سینما دارد. آخرین فیلمی که از وی به نمایش درآمده، قسمت دوم « روسای وحشتناک » بود که در مقایسه با قسمت اول که کمدی بامزه ای بود،اثر سطحی تری محسوب می شد. آندرس همچین سازنده یکی از بنجل ترین آثار سال 2012 به نام « اون پسر منه! » با بازی آدام سندلر می باشد که در جوایز بدترین های سال همواره یکی از آثار مطرح بود.

« خانه پدر » نیز بی شباهت به ساخته های پیشین اندرس نیست. در اینجا داستان درباره مردی است که در تلاش است تا بتواند خودش را به اثبات برساند و برای فرزندانش یک پدر نمونه باشد. این داستان کلیشه ای و نخ نما شده برای جذب تماشاگر نیازمند موقعیت سازی و ایده های بکر کمدی می باشد تا بتواند اثر را از یکنواختی خارج کرده و در نهایت خنده را بر لبان تماشاگر بیاورد. اما اندرس در اینجا هم نشان داده که استعداد چندانی برای خلق موقعیت های جذاب ندارد و ترجیح می دهد در مسیر کمدی های سابقش از جمله « اون پسر منه! » گام بردارد.

تفاوتی که « خانه پدر » با « اون پسر منه! » دارد در این است که اثر جدید آقای اندرس با درجه بندی سنی مختص به نوجوانان به اکران درآمده و همین امر سبب شده تا وی نتواند شوخی های زشت و جنسی خودش را بی پروا به تصویر بکشد. اما حتی در این شرایط هم اندرس تا حدی که امکانش را داشته سعی کرده از ظرفیت های لب مرز این سیستم درجه بندی استفاده نماید و شوخی های جنسی اش را به هر طریقی که امکانش وجود داشته در داستان بگنجاند.

در این کمدی خانوادگی بار دیگر کارگردان متوسل به شوخی های پایین تنه ای ( با در نظر گرفتن محدودیت ها ) شده و در بخش هایی از فیلم نیز علنا این موضوع سبب رقابت میان دو شخصیت اصلی مرد داستان می شود! موقعیت های کمدی غیرجنسی فیلم نیز فاقد خلاقیت هستند و به اصابت ضربات ناگهانی و بازی بسکتبال و شیرین کاری های اینچنینی می گذرد که در سالهای گذشته بهترین کارکرد آن را آدام سندلر به نمایش گذاشته است؛ به حدی که امروز حتی می توان این نوع شوخی را شوخی های ” آدام سندلری ” قلمداد کرد!

با اینحال تنها نکته ای که توانسته این کمدی بی خلاقیت را از منجلاب کلیشه نجات دهد، ترکیب مجدد فارل و والبرگ می باشد که اینبار نیز موفق بوده است. والبرگ که در سالهای گذشته به واسطه بازی در فیلمهای کمدی پرفروشی از جمله « تد » توانسته توجه تهیه کنندگان آثار کمدی را به سوی خود جلب نماید، در « خانه پدر » نتایج بدنسازی های جدید خود را به نمایش گذاشته و شوخی های کلامی اش با فارل نه چندان موفق، اما بهرحال قابل قبول بوده است. فارل هم که سالهاست در اجرای شوخی های فیزیکی توانسته خود را به اثبات برساند، مثل همیشه در اینجا پر انرژی و مضحک است. البته پتانسیل های ویل فارل برای اجرای کمدی قطعا بیش از آنچه که در این فیلم ارائه داده می باشد.

« خانه پدر » در مجموع یک کمدی خانوادگی کلیشه ای و فاقد هرگونه نوآوری می باشد. شوخی های شان اندرس در جدیدترین ساخته اش تفاوت چندانی با آثار قبلی اش از جمله « اون پسر منه! » ندارد و تنها تفاوت در این است که غلظت شوخی های جنسی در اینجا تا حد امکان تعدیل شده است. با اینحال فیلم در نهایت چندتایی پیام اخلاقی درباره ارزش های زندگی ، نقش پدران در تربیت و رفتار با فرزندان و غرور مردانه به مخاطب ارائه می کند. این پیامها هرچند که به واسطه عمیق نبودن داستان ارزش چندانی پیدا نمی کنند و کمتر کسی هم به آن توجه می کند، اما بهرحال شنیدنش در فیلمی که شان اندرس آن را کارگردانی کرده می تواند نکته مثبتی قلمداد شود.