بدترین فیلم های – تام کروز –

 

چرا بد است: یک درام بسیار ضعیف با کارگردان سرشناسی چون «رابرت ردفورد» و حضور بازیگر بزرگی چون «مریل استریپ». «کروز» در فیلم نقش یک سناتور محافظه کار را دارد که به دنبال تلاش های نظامی تازه ای در افغانستان است. راستش زیاد هم بد بازی نکرده ولی خود فیلم آن قدر کسل کننده و خواب آور است که کسی حوصله نمی کند به بازی تام کروز توجهی نشان بدهد.

از دست دادن آن ها

 

چرا بد است: یک کمدی افتضاح و مبتذل که به نوعی پدربزرگ فیلم هایی چون «امریکن پای» محسوب می شود. داستان فیلم در دهه 50 میلادی درون یک دبیرستان می گذشت و یک فیلمنامه آشفته و کلی شوخی بی مزه و درنیامده داشت که در بسیاری از آن ها تام کروز قرار بود کاری بکند اما اگر کاری نمی کرد، خنده دارتر بود. امتیاز فیلم در «راتن تومیتوز» 22 است؛ این یعنی فاجعه.

افسانه

 

چرا بد است: یک فانتزی عجیب پر از اژدها و غار و سرزمین های جادویی. کارگردان فیلم «ریدلی اسکات» بزرگ بود اما نه او به درد آن فیلم می خورد و نه تام کروز در فیلم درخششی داشت. تام کروز کلا به درد نجات دادن اسب های تک شاخ افسانه ای نمی خورد. «راجر ایبرت» درباره فیلم گفت: «به سادگی هیچ کاری نمی کند.» البته او مودب تر از منتقدانی بود که فیلم را «آشغال» خطاب کردند.

دوران راک

 

چرا بد است: فیلمی براساس یک تئاتر موزیکال برادوی که به یک شکست مطلق تبدیل شد. تام کروز در نقش یک خواننده راک؟ پشنهاد خوبی به نظر نمی رسد. 75 میلیون دلار هزینه شد تا حال و هوای دهه 80 میلادی بازسازی شود و تام کروز به جای خواننده گروه «دف لپارد لیپ سینک» اجرا کند اما فیلم به زور توانست 60 میلیون دلار بفروشد.

آخرین سامورایی

 

چرا بد است: یک کپی برداری مزخرف و بی فایده از «با گرگ ها می رقصد» ساخته «کوین کاستنر». تام کروز در فیلم حضور ناامیدکننده ای دارد. فیلم آن قدر در کپی برداری تابلو بود که منتقدان حاضر نشدند درباره اش چیزی بنویسند. برای تام کروز شکست تجاری فیلم هم واقعا مایه شرمساری بود. فیلم در خود ژاپن بیش از کل آمریکا فروش کرد.