پیامبران الهی و پیام آوران وحی، در تلاش و مجاهدت دشوار و طاقت فرسایشان در ایفاء نقش خطیر و سرنوشت ساز نبوت و رسالت و ابلاغ پیام و فرامین تعالی بخش و سعادت آفرین خداوندی، با بهره گیری از سرمایه ارزشمند وحی، عقل و عصمت، تحقق دو هدف مهم و اساسی را دنبال می نمودند:
الف: برقراری ارتباطی صحیح، دائمی و آگاهانه بین انسان و خداوند
ب: تدوین و آموزش نحوه برقراری ارتباط و تعامل سالم و حسنه میان انسانها
اگر چه اهداف دوگانه فوق بطور کامل نزدیک به هم و مرتبط و وابسته اند، اما برای هر کدام از آنها در میان آموزه های انبیاء و ادیان الهی، موارد و مصادیق مشخصی قابل ذکر است. توحید، ایمان (مبتنی بر اصول سه گانه معرفه الله، حب الله و طاعه الله، تقوی، عرفان، عبادات، نماز و روزه، حج، مستحبات و نوافل و…) از مصادیق بارز دستورات دین برای رسیدن به هدف اول می باشند.
تأکید ویژه انبیاء الهی بر شناخت خداوند (اثبات وجود خدا، اثبات ضرورت وجود خدا، شناخت صفات الهی و…) و نیز تأکید بر لزوم دستیابی به جهان بینی توحیدی، بیانگر نقش محوری و کلیدی «توحید» در این میان است. بر آیند آموزه های دینی در راستای هدف اول، تقویت روح بندگی و عبودیت است.
اما از مصادیق دستورالعملهای دینی جهت تحقق هدف دوم، می توان به مواردی مانند قوانین حکومتی تعالیم اخلاقی و حق الناس، حقوق متقابل انسانها، اخلاق و آداب زناشویی، اصول تربیت فرزند، مسائل مرتبط با امور اجتماعی و سیاسی، اقتصاد دینی (مانند احکام خرید و فروش، بانکداری اسلامی، حرمت ربا، قرض الحسنه، عهود و عقود اسلامی) و مواردی مانند عدالت طلبی، ظلم ستیزی، تولی، تبری، امر به معروف و نهی از منکر، خمس، زکات، صدقه و… اشاره نمود. تعبیر کلی و کلان اسلام از هدف دوم، برقراری «قسط» است. رعایت حقوق متقابل، عدالت همه جانبه و فراگیر، برقراری و حفظ ارتباطی انسانی و کریمانه میان افراد و… از مشخصات جامعه برخوردار و از «قسط» است و بدیهی است در چنین جامعه ای، حتی ارتباط انسان با محیط اطراف (مانند محیط زیست، گیاهان، جمادات، جانوران و…) نیز ارتباطی سالم خواهد بود.
در جامعه ایده آل دینی، انسان هایی که در سایه هدف اول، به عالیترین درجات و مراتب بندگی و عبودیت رسیده اند، بدور از هرگونه تنش و تزاحمی، از زندگی در کنار هم لذت خواهند برد. جالب اینجاست که از دیدگاه تعالیم ادیان آسمانی، ممکن است بواسطه لطف و کرم خداوندی، قصور و کوتاهی و غفلت بندگان در نوع ارتباطشان با خدا، قابل اغماض و بخشش باشد، ولی خداوند در مورد حق الناس هرگز کوتاه نخواهد آمد.
دوم:
از نظر تعالیم شیعه، هدف ظهور امام زمان(عج) همان هدف رسالت انبیاء است و اصولا فلسفه غیبت و انتظار ظهور منجی، به پایان رساندن و تکمیل نبوت پیامبران است. بنابراین اهداف ظهور و قیام امام زمان(عج)، همان اهداف نبوت و رسالت پیامبران می باشد و طبیعی است حکومت عدل گستر مهدوی که شیعه چشم انتظار تحقق آن است، حکومتی خواهد بود که به برکت حضور امام(عج) و تلاش و جهاد و جانبازی یاران صدیق و پاک نهاد آن حضرت، تحقق عینی و عملی و همه جانبه اهداف مورد اشاره به بشریت ارائه خواهد شد. از این رو، انبیاء الهی، آمدن مهدی موعود را بشارت داده و به شرایط و مقتضیات حکومت جهانشمول مهدوی اشاره نموده و حتی آرزوی زیارت و یاری ایشان و جهاد در رکابشان را داشته اند.
سوم:
نمی توان در انتظار فرج امام زمان(عج) بود ولی افکار و اعمالی خلاف جهت اهداف ظهور امام(عج) داشت. نمی توان خلاف جهت آرمان حکومت مهدوی حرکت نمود و در راه رسیدن به آن سنگ اندازی کرد و باز هم ادعا و آرزوی آمدن حضرت را داشت. نمی توان علی الظاهر با دعای ندبه انس داشت، در دعای عهد، زمزمه های انتظار سر داد، ذکر و نام زیبای مهدی فاطمه(عج) را بر لب داشت، اما در عمل با اهداف ظهور و قیام آن بزرگوار، بیگانه بود.
منتظر حقیقی، کسی است که علاوه بر آشنایی با شخصیت وجودی امام زمان(عج) و ایجاد رابطه ای عاشقانه و عاطفی با حضرتش و تمنای دیدار چهره دلربای او و آرزوی تعجیل در ظهور ایشان و… اهداف قیام ایشان را بشناسد، فلسفه غیبت را بفهمد و با عمل به آموزه های دینی (که منشور اصلی و واقعی و ناب اخلاق انتظار است)، هرگز پای را از صراط مستقیم که همان تعالیم وحیانی است بیرون ننهد. از یک سو، خدای مهربان را خوب بشناسد، به او عشق بورزد، دستوراتش را اطاعت نماید، با عبادت و انجام فرایض دینی و ترک محرمات و منهیات، عبودیت و بندگی خود را اثبات کند و… و از سوی دیگر حقوق مردم را بشناسد و آنها را رعایت کند، همسری خوب، پدری و مادری شایسته و فرزندی برازنده باشد، چشم بر رواج زشتی ها و منکرات و ترک فضایل نبندد و نسبت به ارزشهای دینی و انسانی بی اعتنا نباشد، به دیگران ظلم نکند و ستم و بی عدالتی را در حق خود و دیگران تاب نیاورد و…
آری منتظران حقیقی امام زمان(عج)، بندگان واقعی خدا و صالح ترین انسانهایند.
جهت تعجیل در فرج امام زمان(عج) صلوات
