فلفل سبز یا بهتر بگویم پلپل سبز است که به آن بی بری ـ بی بر ، و بو بر هم گفته اند عده ای به غلط فلفل هندی گویند در صورتی که نه تنها زادگاه اولین آن آمریکا است ، بلکه مخصوص مناطق معتدله بوده . در هندوستان و مناطق معتدله بوده و در هندوستان و مناطق گرمسیر و استوایی به عمل نمی آید در آمریکا بیش از سی نوع آن کاشته می شود ، ولی تاکنون سه چهار نوع آن بیشتر به ایران نیامده است . میوه آن وقتی برسد قرمز می شود و به همین جهت است که به آن فلفل قرمز و اعراب به آن فلفل احمر می گویند . سرخی رخسار آن همانند جوهر زردک است و در بدن تبدیل به ویتامین «آ» می شود . که دارای ویتامین های «ب» «آ» و«ب2» است و مقدار زیادی ویتامین «ث» دارد و مقدار این ویتامین در آن بقدری زیاد است که عده ای از کارخانجات دارو سازی آنرا از میوه ی آن استخراج می کنند ـ علاوه بر ویتامین های فوق الذکر در آن دارای مقداری ویتامین در آن دارای مقداری ویتامین «پ» بوده و حافظ جوانی می باشد ،مشروط بر این که در خوردن میوه تند آن زیاده روی نشود .میوه آن دارای یک ماده رنگین ـ یک ماده عامله ـ مقداری مواد سفیده ای و مقداری مواد قندی می باشد . در دانه های ریز آن مواد سفیده ای و مواد روغنی وجود دارد . در بعضی از انواع آن تندی کمتری دارند، مقداری ترشی از نوع جوهر لیمو و ترشی سیب دیده می شود .آن همانند فلفل سیاه و دار فلفل به هضم غذا کمک می کند و باد شکن می باشد . پیران و اشخاصی که مزاج سرد دارند باید از میوه آن زیاد میل نمایند تا غذایشان سبک و لطیف گردد و از تولید فضولات سنگین و سفت جلو گیری نمایند .
پــیران با خوردن آن رنگ چهره ی خود را سرخ می کنند و معده ی خود را گرم کرده و آروغ ترش را از بین می برند. جوانان بد نیست همراه با غذاهای سنگین بخورند تا با جوهری که در بر دارد آنها را نرم و هضمشان را معتدل نماید . جوهر تند آن محرک جلد است . ترشح بزاق را زیاد می کند و تسکین دهنده ی بواسیر دردناک و ملتهب است . کسانی که مبتلا به ذخم معده هستند و همچنین کسانی که موقع ادرار احساس سوزش می نمایند ، و آنهایی که کبد ملتهب دارند ، باید از خوردن آن پرهیز نمایند . دانه های ریز میوه آن پس از خشک شدن عطسه آور است و در ساختن انفیه بکار رفته و برای درمان امراض و داروهای روماتیسمی توصیه شده است .
